Toplu taşıma. Herkes elinde telefonla, belki kulaklık takılı, etraftan tamamen kopuk. 100 kişi aynı yöne gidiyoruz ama kimse orada değil.
“Tanımadığım herifle ne konuşacağım” genel tavır. Sadece ufak tefek, mecburi temaslar. “Pardon, geçebilir miyim.“..
Afyon’da bir köyü ziyaret ettik geçen gün. Köyde bizi her gören konuşmaya niyetli. Nerden geldiğimizi soruyorlar. Öyle sormuş olmak için filan da değil, gerçekten ilgilendikleri, merak ettikleri için.
Misafiriz orada.
Bir müşteri olarak bir marka ile iletişime geçtiğimizde benzeri şeyler hissediyoruz:
Bazen misafir, bazen de metrobüste tanımadığı birisiyle mecburen konuşan birisi gibi.