Yaşamımız onu nasıl yaşarsak o şekillde şekilleniyor.
Sunum yapmak sizi biraz rahatsız bile rahatsız ediyorsa, bu dediğimi anlatması daha kolay.
Çoğu insan için, bir kişiye sunum yapmak rahattır, birkaç kişi olunca hala kolay, kişi sayısı 10’a yaklaşınca huzursuzluk başlar, 20 kişi olunca da artar, 100 kişi olunca daha da artar, 500 kişilik bir anfi ise zirvede…
Oysa değişen bir şey yok, bakış açımız dışında.
1 kişiye anlattığımızla 1,000 kişiye anlattığımız şey aynı. Sadece sayı arttıkça kendimizi daha önemli hissediyoruz. Oysa değiliz. Hakim olduğumuz bir konuyu arkadaşımıza anlatmamızla, daha kalabalık bir gruba anlatmamız arasında temel olarak hiçbir fark yok.
Benzer bir durum: Diyelim ki iyi bir işte çalışıyoruz, güzel huzurlu bir ortamda. Başarılı işler yapıyoruz . Birden başka bir şirkette bir arkadaşımızın terfi ettiğini öğreniyoruz, bizden muhtemelen daha yetenekli olmayan bir arkadaşımızın. Mutsuz oluyoruz. Yine hiçbir şey değişmiyor, bakış açımız dışında.
Mutluluk ve başarı izafi.
Ailemizin, arkadaşlarımızın veya sosyal çevremizin bizim için tanımladığı “başarı ve mutluluk” veya bizim istediğimiz, bizim tanımladığımız “başarı ve mutluluk”.
[Farketing notu]: Kendi tanımını kendin yap.