Arkadaşımız veya güvendiğimiz birisi bir eleştiri yaptığında, “Sen benim ne yaşadığımı bilmiyorsun.” demeden şunu hatırlamamız lazım:
Evet bilmiyorlar ve muhtemelen bu yüzden, olanları bizden daha iyi görüyorlar.
Şu başıma çok geliyor:
Birisiyle çalışmaya başlamadan iş hakkındaki yorumlarını dinliyorum. “Şurada şöyle olmalı, burada böyle olmalı.” Süper öngörüler. Dışarıdan bakıyorlar ve bütünü iyi görüyorlar.
Çalışmaya başladıktan sonra ise, bu bakış açıları değişiyor… bütünü düşünmeyen doğru olmayan işler yapıyorlar.
Düşününce, doğal…
Örneğin başta yorumlarını ve işlerini beğendiğim bir tasarımıcının, “Rengi biraz daha açabilir misin?” gibi subjektif taleplerimle uğraşırken, büyük resme bakması zor.
Aynı, anlaşmamız gereken birisi, bize kaba bir söz söylemişken, büyük resme odaklanmakta zorlanmamız gibi. Anlaşmamız gerekiyor ama biz bütüne değil, bir söze takılıyoruz.
İyi bir lider olmak için, detaylarla uğraşırken de, büyük resmi hep yakınımızda tutmamız gerek. Hem kendimiz, hem birlikte iş yaptığımız kişilerin başarılı olması için.
twitter’da takip et: cturanli