Yeni bir şirkette işe başladığımızda neler olduğunu hepimiz biliriz. Ofise girersin, iş görüşmesini yaptığın kişi dışında muhtemelen kimseyi tanımıyorsundur. İnsan kaynaklarından birisi, yeni yöneticiniz veya birlikte çalışacağınız az önce tanıştığınız kişi size şirketi gezdirir… Masaları dolaşırken, insanların ‘bir an önce tanışma faslını geçsek de işime dönsem’ ruh hali… Kendi başınıza kaldığınızda neyin nasıl işlediğiniz henüz bilmediğimiz için hafif çekingenlik hissi.
Yıllar geçti ama hala antipatik geliyor. Tabii ki böyle olmak zorunda değil. “The power of moments” kitabında okumuştum. Aşağı yukarı:
- İşi kabul eder etmez, şirkette beraber çalışacağınız bir kişi bir merhaba e-postası ile kendini tanıtıp, arabanızı nereye park edeceğini, hangi kapıdan gireceğinizi size gönderiyor.
- İşe ilk geldiğiniz gün, aynı kişi sizi söylediği gibi kapıda bekliyor. Size attığı e-postadan yüzünü hatırlıyorsunuz, o da sizi işe girerken verdiğiniz fotoğraftan tanıyor.
- Fotoğrafınız aynı zamanda girişteki büyük ekranda ve şirketin içindeki diğer ekranlarda, isminizle birlikte yayınlanıyor. “Can’a merhaba deyin, yeni başladı”
- Yeni iş arkadaşınız, size yerinizi gösteriyor…. Oturduğunuz yerin üstünde bir işaret var. “Yeni başladım bana merhaba de” yazıyor. İnsanlar mecburiyetten değil, işleri yokken gelip size merhaba diyorlar.
- Bilgisayarı açtığınızda, ilk e-postanızı şimdiden aldığınızı görüyorsunuz: Şirketin kurucusu size e-posta atmış, merhaba diyor ve sizin ne kadar önemli olduğunuzdan bahsediyor.
Gerçek olamayacak kadar güzel… Peki zor mu? Veya pahalı?
Kitaptaki bu hikayeyi paylaşırken, yaptığım işlere tekrar tekrar bakmam gerektiğini düşünüyorum. Eminim birçok konuda benzer, düşünceli işler yapabilirim. Hem bedava. Hem kolay. Eminim biraz gayret gösteren herkes yapabilir.
[Farketing notu]: Bir çok güzel fikir, hem bedava hem paha biçilemez. Sevgi gibi.