Yeni bir araştırmaya ihtiyacımız yok. Kime sorsak görselin sunumlarda ne kadar önemli olduğunu söyleyebilir. Yüz tane kaynak, araştırma, makale okuduk bununla ilgili.
Yine de bu yaptığımız sunumlara az fotoğraf ve bolca metin koymamızı engellemiyor.
Neden?
Neden yanlış olduğunu bildiğimiz halde hata yapmaya devam ediyoruz?
Biliyorum galiba. 8 yaşındaki oğluma nasihat vermeye başladığım anda modu değişiyor:
Yine nasihat moduna geçti. Saygısızlık etmeyeyim ama dinlememeyim… Dayan birazdan bitecek!
gibi bir şey geçiyor aklından muhtemelen.
Yüzündeki o ifadeyi görünce anlıyorum. Duyuyor ama dinlemiyor. “En son ne söyledim?” desem, harfi harfine tekrarlayabiliyor oysa.
İkna etmeye çalışırken, görsellere veya aklımızda görseller yaratan hikayelere odaklanmamız gerekiyor belki de.
Bir şeyi öğretmek değil göstermek.
Çocuğumuz için, sunum yaptığımız insanlar için, yatırımcılar için..
twitter’da takip et: cturanli