Babakale, Çanakkale tarafları toprak bir yoldan geçiyoruz. Koyunlar yolu kapamış. Yerde bir köpek yatıyor. Arabayı görünce yavaşça kalkıyor. Topallayarak yolun yanına geçiyor. “Sakatlanmış veya bir şey batmış ayağına herhalde” diye düşünüyorum.
Biraz ilerledikten sonra, “Acaba inip yardım mı etmeliydim?” diye düşünüyorum. “Kocaman köpek. Zaten bir şey batmışsa da benim çıkarmama izin vermezdi herhalde. Çok acı çekiyor gibi de görünmüyordu.”
Neyse. Savunma mekanizmalarım devrede.
…
Hayatta yaptığımız hatalardan çok yapmadıklarımızdan dolayı mutsuz oluyoruz.
Cesaret edemediklerimizden.
“Keşke” dediklerimizden.
Savunma mekanizmaları ise sadece yüzeyde yardım ediyor.
Dönüşte köpeği yine görüyoruz. Koşuyor; bir sorunu yok. Rahatlıyorum…