Çocuklarımız yere düşünce hemen ona doğru koşmamamız gerekiyor. Gerçekten acısı olduğuna emin olmadan… Endişemiz, en ufak sorunda yanlarına koşmamız, kendilerine olan güvenlerine zarar veriyor çünkü.
Ben söylemiyorum, uzmanlar söylüyor.
Geçen gün 9 yaşındaki oğlum sert olarak yere düştüğünde, herkes koşarken ben koşmayınca acaba abartıyor muyum diye düşündüm. Anne baba olmak doğru diye yaptığın şeylerden bile şüphe duymak olduğundan, kendime fazla yüklenmiyorum:
Kendine güvenen çocuklar yetiştirmek istiyorsak, her dertlerinde yanlarına koşmamıza gerek yok. Bırakalım önce sorunlarıyla kendileri karşılaşsınlar, sonra “İyi misin?” diye sorar ve gerekirse sarılıp sevgimizi gösteririz.
Aynısı, iş yerimizdeki ekiplerimiz için de geçerli:
Ortada ekibimizdekilerin çözmesi gereken bir sorun varsa ve biz ne yapılması gerektiğini biliyorsak, hemen yanıtı vermek yerine, yanıtı onların bulmalarına izin vermemiz lazım.
Yanıtlar için sürekli bize geliyorlarsa da kendimize soralım:
Acaba, çalışanlarımın kendilerine güvenmeleri için doğru bir ortam yaratamıyor mıuyum?
twitter’da takip et: cturanli