14 yaşındayken bir fotoğraf kursuna gittim. İlk fotoğraf çekimi turunun sonu için bize bir görev verdiler.
Fotoğraflarınızı bastırın. Sonra neler çektiğinize, nasıl çektiğinize, neyin iyi, neyin kötü olduğuna iyice bakın. Kimseye göstermeyin. Sonra da hepsini çöpe atın.
– Nee, kimseye göstermeyeyim mi? Ne için çektim ki bunları o zaman?
Gerçekten fotoğrafı kim için çekiyoruz ki?
Muhtemelen bana denk gelmiş cingöz bir eğitimcinin dahiyane fikriydi. Eğitimi böyle vermeye devam mı ediyorlar bilmiyorum ama aklımda kaldı.
İyi veya kötü, eleştirilmeyeceğini bilerek istediğin gibi davranmak.
Kimse bakmasa da elbette etrafımızdakileri düşünerek hareket ediyoruz ama “Başkaları ne der?”den kurtulabilmek… Paha biçilemez…
İlerlemek istiyorsak. Yapılmamışı yapmayı planlıyorsak. Değişimi kovalıyorsak…
Meditate on this!
twitter’da takip et: cturanli